ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﻭ
ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻫﺮﺝ ﻭ ﻣﺮﺝ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ،
ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ
ﻫﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺕ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﯽ ﺑﻪ
ﻃﻮﺭ ﺍﻣﺎﻧﯽ ﺗﺤﺖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ
ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﺭﻭﻧﺎﻟﺪ
ﺗﺎﻣﺴﻮﻥ ﻭﺯﯾﺮ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺩﺭ
ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﮐﺘﺒﺮ12
( ۱۸۷۹ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ) ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺘﺒﻮﻋﺶ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ
ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﮐﺮﺩ. ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺷﺎﻩ
ﻭ ﺻﺪﺭﺍﻋﻈﻢ ﺍﻭ ﺣﺴﯿﻦ ﺧﺎﻥ
ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﻗﺮﺍﺭﻧﺎﻣﻪﯼ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻄﺮﺡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ
ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ
ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺁﻥ ﻣﺸﻮﺭﺕ
ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﻋﻤﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﺫﮐﺮ ﮐﻠﻤﻪﯼ
»ﺍﻣﺎﻧﺖ« ﺩﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ
ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻭﻟﺖ
ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺯﺣﻤﺖ ﻭ ﻣﺮﺍﺭﺕ ﺷﺪ
ﻭ ﻣﺒﺎﻟﻐﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﮐﺮﺩ
ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺜﻼً ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻟﺖ
ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻫﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ
ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﺷﺪ؟ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ
ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺣﺬﻑ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﻁ ﺍﺯ
ﻗﺮﺍﺭﻧﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﺪﺍﺩ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ
ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺷﺎﻩ ﺩﺭ
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺨﺎﺭﻩ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺳﻞ
ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﺎﺭﻩ ﻫﻢ »ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﺧﻮﺏ« ﺁﻣﺪ،
ﻣﺪﺗﯽ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ
ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ
ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻥ
ﺩﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ
ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﭘﺎﺳﺦ ﺭﺩ ﺩﺍﺩﻩ
ﺷﺪ.
ارسال نظر برای این مطلب
اطلاعات کاربری
تقسیمات اداری بلخ-هاتیلینک دوستان
آمار سایت