ﺍﺯﺑﮑﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺍﻣﺎ ﺳﻠﻄﻪ ﺍﺯﺑﮑﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩﻫﺎﯼ ﻓﺘﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺎﻩ ﻃﻬﻤﺎﺳﺐ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺪﺍﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺕ ﮐﻤﯽ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱ ﮐﺒﯿﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩ

ﺍﺯﺑﮑﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺍﻣﺎ ﺳﻠﻄﻪ ﺍﺯﺑﮑﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩﻫﺎﯼ ﻓﺘﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺎﻩ ﻃﻬﻤﺎﺳﺐ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺪﺍﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺕ ﮐﻤﯽ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱ ﮐﺒﯿﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩ

ﻫﺮﺍﺕ ﻣﺜﻞ ﺍﮐﺜﺮﯾﺖ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻐﻮﻝ ﺩﺭ ۱۲۲۲ ﻡ. ﺍﺯ ﺑﻨﯿﺎﺩ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺑﻮﻣﯽ ﺁﻥ ﻗﺘﻞﻋﺎﻡ ﻭ ﯾﺎ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﺮﺍﺕ ﺑﯿﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ۶۴۳ ﺗﺎ ۷۸۴ ﻫ. ﻕ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺁﻝ ﮐﺮﺕ ﺑﻮﺩ. ﺗﯿﻤﻮﺭ ﻟﻨﮓ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۷۸۴ ﻫﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺁﻝ ﮐﺮﺕ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ. ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻫﺮﺍﺕ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻧﻔﺮ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷﺎﻫﺮﺥ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺗﯿﻤﻮﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﮔﻮﻫﺮﺷﺎﺩ ﺑﯿﮕﻢ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺗﯿﻤﻮﺭﯾﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۴۰۱ ﻡ ﺍﺯ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﺮﺍﺕ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﭘﺎﺭﭺ {ﺟَﮏ} ﯾﺎ ﺟﺎﻡ ﺑِﺮِﻧﺠﯽ، ﺩﻭﺭﮤ ﺗﯿﻤﻮﺭﯾﺎﻥ، ﺳﺪﮤ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﯿﻼﺩﯼ، ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺕ. ﻧﻤﻮﻧﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺧﻂ ﻧﺴﺘﻌﻠﯿﻖ ﻣﯿﺮﻋﻠﯽ ﻫﺮﻭﯼ، ﺧﻮﺷﻨﻮﯾﺲ ﺑﺮﺟﺴﺘﮥ ﺩﻭﺭﮤ ﺗﯿﻤﻮﺭﯾﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺪﮤ ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﯿﻼﺩﯼ. ﻫﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺗﯿﻤﻮﺭﯾﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺭﻭﻧﻖ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺳﺪﻩ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻃﻼﺋﯽ ﻫﺮﺍﺕ ﺑﻮﺩ. ﺯﯾﺮﺍ ﻫﺮﺍﺕ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻧﻘﺎﺷﺎﻥ، ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽﺩﺍﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ »ﻓﻠﻮﺭﺍﻧﺲ ﺁﺳﯿﺎ« ﺷﻬﺮﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻭ ﮐﺎﺥﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﻣﺠﻠﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﯾﻨﺖﺑﺨﺶ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﺼﻼﯼ ﻫﺮﺍﺕ، ﯾﮏ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ ﻣﺴﺠﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻣﻨﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﮔﻮﻫﺮﺷﺎﺩ ﺑﯿﮕﻢ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺞ ﻣﻨﺎﺭﻩ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪﻩﺍﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺗﯿﻤﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺎﯾﺴﻨﻘﺮ ﻣﯿﺮﺯﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﻨﻮﯾﺴﯽ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ، ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﺍﻣﻮﺭ ﻫﻨﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻫﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﺷﻬﺮ ﻫﺮﺍﺕ ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺠﻤﻊ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺁﻣﻮﺯﺷﮑﺪﻩٔ ﻧﻘﺎﺷﯽ، ﺷﺼﺖ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻫﻨﺮﺟﻮﯾﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺳﻔﺎﺭﺷﺎﺕ ﻣﺤﻮﻟﻪ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻣﻌﺮﻭﻓﺘﺮﯾﻦ ﺍﺳﺘﺎﺩﮐﺎﺭﺍﻥ ﻣﮑﺘﺐ ﻫﺮﺍﺕ ﮐﻤﺎﻝﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﻬﺰﺍﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺏ ﻣﺼﻮﺭ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻓﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻇﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﯿﻤﻮﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻣﯿﺮ ﻋﻠﯿﺸﯿﺮ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﻭﺯﯾﺮ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﺎﯾﻘﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﺩﯾﺒﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﻨﺎﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺕ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺧﺖ. ﺩﺭ ۱۵۰۶ ﺷﯿﺒﺎﻧﯿﺎﻥ {ﺍﺯﺑﮑﺎﻥ} ﺁﺳﯿﺎﯼ ﻣﺮﮐﺰﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺕ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺑﻌﺪ ﻫﺮﺍﺕ ﺑﺪﺳﺖ ﺻﻔﻮﯾﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺻﻔﻮﯼ ﻫﺮﺍﺕ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﻃﻤﻊ ﺍﺯﺑﮑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯﺑﮑﺎﻥ

ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩٔ ﺍﻋﺮﺍﺏ، ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻄﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ، ﻫِﺮﺍﺕ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺎﺑﻮﺭ، ﻣﺮﻭ ﻭ ﺑﻠﺦ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻗﺴﻤﺖ {ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺑﻊ} ﺍﯾﺎﻟﺖ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﻝ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞ ﺑﯿﻬﻘﯽ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ» :ﺩﺭ ﺳﻨﻪ ﺛﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺑﻊ ﻣﺎﺋﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻫﺮﺍﺕ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ.« ﺩﺭ ﻧﺰﻫﺔﺍﻟﻘﻠﻮﺏ ﺍﺛﺮ ﺣﻤﺪﺍﻟﻠﻪ ﻣﺴﺘﻮﻓﯽ ﺁﻣﺪﻩﺍﺳﺖ: »ﻫﺮﺍﺕ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺩﺭ ﻏﺎﯾﺖ ﻧﯿﮑﻮﯾﯽ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺷﻤﺎﻝ ﻭﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺷﯽ ﺁﻥ ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ: ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺧﺎﮎ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻫﺮﺍﺕ ﻭ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﺭﺯﻡ ﮔﺮﺩ ﺁﯾﻨﺪ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ ... ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻠﮑﺎﻥ ﻏﻮﺭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﮐﺎﻥ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﮐﺎﺭﻭﺍﻧﺴﺮﺍ ﻭ ﻃﺎﺣﻮﻧﻪ ﻭ ﺳﯿﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ ﺧﺎﻧﻘﺎﻩ ﻭ ﺁﺗﺶﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺩﻡﻧﺸﯿﻦ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ ... ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻧﺠﺎ {ﻫﺮﺍﺕ} ﺳﻼﺡﻭﺭﺯ ﻭ ﺟﻨﮕﯽ ﻭ ﻋﯿﺎﺭﭘﯿﺸﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﻠﻌﻪﺍﯼ ﻣﺤﮑﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻤﯿﺮﻡ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. ﺑﺮ ﺩﻭ ﻓﺮﺳﻨﮕﯽ ﺷﻬﺮ ﺑﺮ ﮐﻮﻩ ﺁﺗﺸﺨﺎﻧﻪﺍﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺷﮏ ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ. ﻭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﻠﻌﻪٔ ﺍﻣﮑﻠﺠﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﺑﯿﻦ ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ﻭ ﺷﻬﺮ، ﮐﻨﯿﺴﻪٔ ﻧﺼﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ.« ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﻢ ﻣﺮﮐﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺗﺤﺖ ﻧﻔﻮﺫ ﮐﻠﯿﺴﺎﯼ ﻧﺴﺘﻮﺭﯼ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺎﯾﮕﺎﻩ ﻣﻬﻢ ﺗﺼﻮﻑ، ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﺯﺍﻫﺪﺍﻧﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺭﻓﺖ. ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ »ﻧﻘﺸﺒﻨﺪﯾﻪ« ﻭ »ﭼﺸﺘﯿﻪ«، ﺍﻧﺠﻤﻦﻫﺎﯼ ﺍﺧﻮﺕ ﺻﻮﻓﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻭ ﺻﺪﺍﺭﺕ ﻋﻈﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪﻩﺍﻧﺪ

ﻫﺮﻭﯼﻫﺎ )ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ: ﺁﺭﯾﻦﻫﺎ( ﺩﺳﺘﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺗﯿﺮﻩﻫﺎﯼ ﺁﺭﯾﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﻩٔ ﺩﻭﻡ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ، ﺯﺍﺩﺑﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺳﯿﺎﯼ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺎﺣﯿﻪٔ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪٔ ﺁﻣﻮﺩﺭﯾﺎ )ﺍﮐﺴﻮﺱ ﯾﺎ ﺟﯿﺤﻮﻥ( ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻓﻼﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﻭﯼ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺑﺎﺭﻭﺭ، ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﻫﺮﯾﺮﻭﺩ )ﺑﻪ ﻻﺗﯿﻨﯽ(Arius : ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻧﺎﻡ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ، ﻫﺮﯾﻮﺍ ﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ، ﮐﻪ ﮐﻢ ﻭ ﺑﯿﺶ ﺑﺎ ﻭﻻﯾﺖ ﻫﺮﺍﺕ ﺍﻣﺮﻭﺯﯾﻦ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺳﺪﻩﻫﺎﯼ ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ ﻫﻔﺘﻢ ﻭ ﺁﻏﺎﺯﯾﻦ ﺷﺸﻢ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ، ﻫﺮﯾﻮﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺎﺩﻫﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﺮﺍﺽ ﻣﺎﺩﻫﺎ ﺑﺪﺳﺖ ﮐﻮﺭﺵ ﺑﺰﺭﮒ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﺗﺮﺍﭘﯽﻫﺎﯼ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎﻥ ﺑﻪﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺭﻓﺖ. ﻣﺮﮐﺰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﯽ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﯼ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺁﺭﺗﺎﮐﻮﺍﻧﺎ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﻨﮓﻧﺒﺸﺘﻪﻫﺎﯼ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ، ﻫﺮﯾﻮﺍ (Haraiva) ﺩﺭ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺳﺎﺗﺮﺍﭘﯽﻫﺎﯼ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﻮﺭﺥ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﻫﺮﻭﺩﺕ، ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﻣﻘﺪﻭﻧﯽ ﺩﺭ ۳۳۰ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ، ﺁﺭﺗﺎﮐﻮﺍﻧﺎ ﻣﺮﮐﺰ ﺳﺎﺗﺮﺍﭘﯽ ﻫﺮﯾﻮﻩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪ، ﺁﺭﺗﺎﮐﻮﺍﻧﺎ ﺷﻬﺮ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﻣﺮﻓﻬﯽ ﺑﻮﺩ. ﺷﻬﺮﺑﺎﻥ )ﺳﺎﺗﺮﺍﭖ( ﻫﺮﯾﻮﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺎﺗﯽ ﺑﺮﺯﻥ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﻫﺮﯾﻮﺍ ﺑﺴﺨﺘﯽ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺳﭙﺎﻫﯿﺎﻥ ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪﻧﺪ. ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺼﺮﻑ ﺷﻬﺮ، ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﮊﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻈﺎﻣﯿﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﻘﺎﯾﺎﯼ ﺁﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ. ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﮊ، ﺣﻔﻆ ﻧﻈﺎﻣﯿﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﺵ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ. ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﺳﭙﺲ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﺑﺎﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ »ﺍﺳﮑﻨﺪﺭﯾﻪ ﺁﺭﺋﯿﺎ« ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻩٔ ﺁﺭﺗﺎﮐﻮﺁﻧﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﻫِﺮﺍﺕ ﺍﻣﺮﻭﺯﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮐﺮﺩ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ )ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۳۲۳ ﻕ. ﻡ(، ﻫﺮﯾﻮﺍ ﺟﺰﺋﯽ ﺍﺯ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺳﻠﻮﮐﯿﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ. ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۲۴۰ ﻕ. ﻡ ﺩﻭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪٔ ﻫﺮﯾﻮﺍ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻪٔ ﺳﻠﻮﮐﯿﺎﻥ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺷﺪﻧﺪ. ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮﯾﻮﺍ ﺟﺰﺋﯽ ﺍﺯ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﺎﺧﺘﺮﯼ ﻧﻮﺑﻨﯿﺎﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪ. ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ۲۰۸ ﻭ ۱۹۰ ﻕ. ﻡ ﺁﻧﺘﯿﻮﺧﻮﺱ ﺳﻮﻡ )ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﮐﺒﯿﺮ( ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﻠﻮﮐﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻗﻠﻤﺮﻭﺵ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦﻫﺎﯼ ﺷﺮﻗﯽ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﺮﯾﻮﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺳﻠﻮﮐﯿﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۶۷ ﻕ. ﻡ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﯾﮑﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﺍﺷﮑﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻭﮐﺮﺍﺗﯿﺪ ﻫﺮﯾﻮﺍ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﮐﯿﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﺯﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮﯾﻮﺍ ﺟﺰﺋﯽ ﺍﺯ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺍﺷﮑﺎﻧﯿﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪ. ﻫِﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩٔ ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻨﮓﻧﺒﺸﺘﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﮐﻌﺒﻪ ﺯﺭﺩﺷﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﻨﺎﻡ ﻫﺮﯾﻮ (Harēv) ﻭ ﺩﺭ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖﻫﺎﯼ ﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﯼ ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮﯼ ﺑﻨﺎﻡ ﻫﺮﯼ (Hariy) ﯾﺎﺩ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ.]۱۴[ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩٔ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﻬﻢ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺮﺯﯼ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﯿﺎﻃﻠﻪ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﻤﻠﻪٔ ﺍﻋﺮﺍﺏ٬ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﻗﻠﯿﺖ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻧﺴﺘﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﺮﺍﺏﺳﺎﺯﯼ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۳۱ ﻫ. ﻕ )ﺣﺪﻭﺩ ۶۵۰ ﻡ( ﯾﺎ ﮐﻤﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺳﺮﺳﺨﺘﺎﻧﻪٔ ﻫﺮﻭﯼﻫﺎ، ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻓﺘﺢ ﺷﺪ

ﻫﺮﺍﺕ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﮐﺸﻒ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﮔﺎﻩ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﺑﺮﯾﺸﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﻭ ﻧﻘﺶ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﺒﻪ ﻗﺎﺭﻩ ﻫﻨﺪ، ﺷﺮﻕ ﻣﯿﺎﻧﻪ، ﺁﺳﯿﺎﯼ ﻣﺮﮐﺰﯼ ﻭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﻫﺮﺍﺕ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﻼﻗﯽ ﺗﻤﺪﻥﻫﺎﯼ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺭﻓﺖ. ﺍﺯ ﺍﯾﻦﺭﻭ ﻫﺮﺍﺕ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩﻫﺎﯼ ﺗﻤﺪﻧﯽ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﭘﺮﺑﺎﺭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ. &&& . ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ &&&&. . ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ »ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺳﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪﯼ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ ﻫﺮﺍﺕ ﺍﺳﺖ. ﻫِﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﻓَﺮﮔَﺮﺩ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﻧﺪﯾﺪﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻨﺎﻡ ﻫَﺮﻭﯾﻮﺍ (Harōiva) ﺁﻣﺪﻩﺍﺳﺖ ﮐﻪ »ﺷﺸﻤﯿﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﻧﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ، ﺍﻫﻮﺭﺍﻣﺰﺩﺍ، ﺁﻓﺮﯾﺪﻡ ﻫَﺮﻭﯾﻮ ﻭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪﺍﺵ ﺑﻮﺩ« ﻭ ﺩﺭ ﯾَﺸﺖ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣِﻬﺮﯾَﺸﺖ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺁﻣﺪﻩﺍﺳﺖ ﮐﻪ »ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺭﻭﺩﻫﺎﯼ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﻭ ﻧﺎﻭﺗﺎﮎ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺧﯿﺰﺍﺑﻬﺎﯼ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ، ﺑﻪ ﺍﯾﺸﮑَﺘﺎ ﻭ ﭘﻮﺭﻭﺗﺎ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻮﺋﻮﺭﻭ، ﻫَﺮﻭﯾﻮ، ﮔﺎﻭﺍ-ﺳﻮﻏﺪﺍ ﻭ ﻫﻮﺍﺭِﺯﻡ ﻣﯽﺷﺘﺎﺑﺪ.

ﻧﺎﻡﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺎﺭﯾﺦﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺭﯾﺸﻪٔ ﻧﺎﻡ ﻫِﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ »ﻫَﺮَﯾﻮ« ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ »ﭘُﺮﺷﺘﺎﺏ« ﺍﺳﺖ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ. ﻧﺎﻡ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﺮﯾﻮﺍ ﻭ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻫﺮﯾﺮﻭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. »ﻫَﺮَﯾﻮ«- ﺭﺍ ﺑﺎ »ﺳَﺮَﯾﻮ (-Saráyu) «- ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻨﺪﯼ ﮐﻬﻦ ﺳﺎﻧﺴﮑﺮﯾﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ. ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺎﻡ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦﻫﺎ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺍﺻﻠﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦﻫﺎﯼ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺷﺮﻗﯽ ﻓﻼﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺜﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺎﻡ ﺍﻭﺳﺘﺎﯾﯽ »ﺑﺎﺧﺬﯼ(Bāxδī) «- ﻭ ﭘﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ »ﺑﺎﺧﺘﺮﯾﺶ(Bāxtriš) «- ﯾﺎ ﺑﻠﺦ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪٔ ﺑﻠﺨﺎﺏ (ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ: ﺑﺎﮐﺘﺮﻭﺱ) ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻧﺎﻡ ﺍﻭﺳﺘﺎﯾﯽ »ﻫَﺮﺧﻮَﯾﺘﯽ«-، ﭘﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ »ﻫَﺮَﻫُﻮَﺗﯽ«- ﻭ ﺳﺎﻧﺴﮑﺮﯾﺖ »ﺳَﺮَﺳﻮَﺗﯽ-(-Sárasvatī) « ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪٔ ﺍﺭﻏﻨﺪﺍﺏ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﺠﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪٔ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﺎﯾﮑﻞ، ﺑﺮﻕ ﻭ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯿﮏ، ﻣﻨﺴﻮﺟﺎﺕ، ﺷﮑﺮ، ﺳﻤﻨﺖ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺧﻮﺭﺍﮐﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ، ﻫﺮﺍﺕ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻓﺮﻭﺵ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﯼ ﻭﺍﺭﺩﺍﺗﯽ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﺣﻮﻣﻪٔ ﻫﺮﺍﺕ ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﺎﺧﺖ ﯾﮏ ﭘﺎﻻﯾﺸﮕﺎﻩ ﻧﻔﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺕ ﺍﻣﺎﮐﻦ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻣﺴﺎﺟﺪ، ﻣﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺷﻬﺮﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻧﺎﻡﺷﻨﺎﺳﯽ

ﻫِﺮﺍﺕ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﻼﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ، ﻣﺮﮐﺰ ﻭﻻﯾﺖ ﻫِﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ ﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﺎﺑﻞ، ﺩﻭﻣﯿﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﺮﺟﻤﻌﯿﺖ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻫِﺮﺍﺕ ﻗﻄﺐ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﻭ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎﻧﻮﻥ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ - ﻫﻨﺮﯼ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁید. ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻫﺮﯾﺮﻭﺩ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﯽﮔﺬﺭﺩ. ﻫِﺮﺍﺕ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﭘﺮ ﺟﻤﻌﯿﺘﺮﯾﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﮐﺎﺑﻞ، ﻣﺰﺍﺭ ﺷﺮﯾﻒ ﻭ ﻗﻨﺪﻫﺎﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﯾﺪ. ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺻﻠﯽ ﻫِﺮﺍﺕ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﻫِﺮﺍﺗﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. ﺍﺯ ﺩﻫﻪٔ ۱۳۷۰ ﻫﺮﺍﺕ ﻣﺮﮐﺰ ﺟﺬﺏ ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺍﺻﻠﯽ ﻫﺮﺍﺕ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻓﺎﺭﺳﯽﺯﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻟبته ﻫﻢﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻤﺪﻩٔ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺤﺎﻭﺭﻩﺍﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺍﺳﺖ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪٔ ﻫﺮﺍﺗﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺳﺎﮐﻦ ﻫﺮﺍﺕ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ: ﭘﺸﺘﻮﻥ، ﻫﺰﺍﺭﻩ، ﺗﺮﮐﻤﻦ و ﻋﺮﺏ. ﺷﻬﺮﻫﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ، ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﺍﺭﺗﺮﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯾﯽ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻫرﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﺩﺑﯽ ﻭ ﺭﺳﻤﯽ ﻫراﺕ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﺖ ﻣﻨﺎﺭﻩﻫﺎ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﻣﺠﻠﻞ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺣﺎﻝ، ﻫِﺮﺍﺕ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻋﻤﺪﻩٔ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۹ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﯾﻮﻧﺴﮑﻮ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﯾﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﮔﺎﻥ ﻭ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﻣﺘﻘﺪﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﯾﺎ ﺯﯾﺴﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﺮﺍﺕ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﻭ ﻣﺮﺯ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﺮﮐﻤﺴﻨﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﺭﺍ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺷﻬﺮﮎ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺠﺎﺭﺗﯽ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ. ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻫﯿﭻ ﺳﺮﺷﻤﺎﺭﯼ ﺩﻗﯿﻘﯽ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻫﺮﺍﺕ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﺧﯿﺮﺍً ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺍﻋﻼﻥ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻫﺮﺍﺕ ﺑﻪ ﺩﻩ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻭ ﺩﻫﻬﺎ محله ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. ﻧﻤﺎﺩ ﺷﻬﺮ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﺭﮒ ﻫﺮﺍﺕ ﻭ ﻣﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ. ﻫﺮﺍﺕ ﻣﯿﺰﺑﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﻓﻌالیت ﻫﺎﯼ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﺠﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﺯ

ﮐﺎﺑﻞ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩﻫﺎﯼ ﺣﻤﺎﺳﯽ ﮐﻬﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺑﺎﺯﺗﺎﺏ ﯾﺎﻓﺘﻪﺍﻧﺪ، ﮔﺮﺷﺎﺳﺐ ﺟﺪ ﺍﻋﻼﯼ ﺭﺳﺘﻢ، ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ، ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﮐﺎﺑﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺮﯼ ﭼﻬﺮﻩ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ »ﻧﯿﻬﺎﮎ« ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﺭﻩﻫﺎﯼ ﮐﺎﺑﻠﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﺍﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﻧﻄﻔﻪ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻫﯿﺮﻣﻨﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﻭ ﺳﯿﺎﻫﯽ، ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻢ ﻓﺮﺍ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ» .ﺳﻮﺷﯿﺎﻧﺖ« ﺍﺯ ﻧﻄﻔﻪ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻓﺮﺷﺘﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﺩ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﮔﺮﺷﺎﺳﺐ، ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﻣﯽﺧﺮﻭﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺮﻭﺵ ﺳﻮﻡ ﺍﻭ، ﮔﺮﺷﺎﺳﺐ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﺭﻩﻫﺎﯼ ﮐﺎﺑﻞ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﻮﺷﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺖ، ﺑﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻣﯽﺳﺎﺯﺩ. ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍﯾﯽ ﺭﺳﺘﻢ ﮐﺎﺑﻞ ﻗﻠﻤﺮﻭﯼ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﯽ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﮐﺎﺑﻠﯿﺴﺖ، ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻋﺸﻖ ﺩﺧﺘﺮﺵ »ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ« ﺑﺎ ﺯﺍﻝ ﺯﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﺎﻡ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺩﺭ ﺭﻭﺑﻂ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﺎﺑﻞ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﻓﺮﺟﺎﻣﺶ ﻧﯿﮏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻭ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺳﯿﻨﺪﺧﺖ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺑﺎ ﺳﺎﻡ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ، ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﺯﺍﻝ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺭﺳﺘﻢ ﭘﯿﻠﺘﻦ، ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﻧﺎﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺛﻤﺮﻩ ﺍﯾﻦ ﻭﺻﻠﺖ ﺑﻮﺩ. ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍﯾﯽ ﺭﺳﺘﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﺩ: ﺯﺍﻝ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﮐﺎﺑﻞ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ: ﺳﻮﯼ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﻨﺪﻭﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺭﺍﯼ ﺳﻮﯼ ﮐﺎﺑﻞ ﻭ ﺩﻧﺒﺮ ﻭ ﻣﺮﻍ ﻭ ﻣﺎﯼ ﺯ ﺯﺍﺑﻞ ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻞ ﺭﺳﯿﺪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺰﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺩﻝ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﻧﺰﻭﻝ ﺯﺍﻝ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺒﺘﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺩﺍﻧﯽ ﻣﻘﺪﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﯼ ﻭ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺳﯿﺴﺘﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺷﮕﻔﺖ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﺎﻥ ﺯﺍﻝ ﺍﺯ ﻣﻮﺟﻮﺩﯾﺖ ﺩﻭﺷﯿﺰﻩ ﭘﺮﯼ ﭼﻬﺮﻩ، ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺎﻣﺖ، ﻏﺰﺍﻝ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺷﺎﻫﺪﺧﺖ ﮐﺎﺑﻠﺴﺘﺎﻥ »ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ« ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺧﺒﺮ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ: ﭘﺲ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻭ ﯾﮑﯽ ﺩﺧﺘﺮﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻧﯿﮑﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺯ ﺳﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﮑﺮﺩﺍﺭ ﻋﺎﺝ ﺑﻪ ﺭﺥ ﭼﻮﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﭼﻮ ﺳﺎﺝ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﭼﻮ ﮔﻠﻨﺎﺭ ﻭ ﻟﺐ ﻧﺎﺭﻭﺍﻥ ﺯﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﺮﺵ ﺭﺳﺘﻪ ﺩﻭ ﻧﺎﺭﻭﺍﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺴﺎﻥ ﺩﻭ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﺒﺎﻍ ﻣﮋﻩ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﭘﺮ ﺯﺍﻍ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻩ ﺑﯿﻨﯽ، ﻫﻤﻪ ﺭﻭﯼ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﺸﮏ ﺑﻮﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﯼ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﻬﺸﺘﯿﺴﺖ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﭘﺮ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﻭ ﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺩﻝ ﺯﺍﻝ ﺯﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺭﮐﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﺎﻥ ﺗﺮﮐﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﻏﺮﻕ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻫﻨﻮﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﺯﺍﻝ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ: ﻫﻤﯽﺭﻓﺖ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﮐﺎﺑﻞ ﺧﺪﺍﯼ ﺳﻮﯼ ﺧﯿﻤﻪ ﺯﺍﻝ ﺯﺍﺑﻞ ﺧﺪﺍﯼ ﺯﺍﻝ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻓﮑﺮ ﺩﻭﺭﻧﻤﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﻟﻪ ﻣﺮﻣﻮﺯﯼ ﺭﻭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻭﺳﯿﻠﻪﺍﯼ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻡ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﻩ ﮐﺎﺑﻞ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺷﻮﺩ: ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﺰ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﺯ ﺗﺨﺖ ﻭ ﺯ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺗﯿﻎ ﻭ ﮐﻼﻩ ﺍﻣﺎ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺳﺮﺣﺪ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﺭﻧﮕﯿﻨﺲ ﺳﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺲ: ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﮐﺎﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍ ﻣﺮﺍ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﯾﮑﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺁﺭﺯﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺮ ﺧﺎﻥ ﻣﻦ ﭼﻮ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻨﯽ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﺩ ﭘﺎﺳﺦ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺟﺎﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻝ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺧﯿﻤﻪ ﺯﺍﻝ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺷﻤﻊ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻋﺸﻖ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺯﺍﻝ ﺑﻪ ﻟﻬﯿﺐ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﯾﺪ: ﺩﻝ ﺯﺍﻝ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﮔﺸﺖ ﺧﺮﺩ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ، ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﮔﺸﺖ ﺯﺍﻝ ﻣﺪﺗﯽ ﺩﺭ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻬﺮﺍﺑﺸﺎﻩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﮐﻨﯿﺰﮎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺳﯿﺮ ﻭ ﮔﺸﺖ ﻟﺐ ﺩﺭﯾﺎ ﻭ ﺍﺻﻼً ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺯﺍﻝ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ. ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﯼ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻫﻤﯽ ﻣﺎﻩ ﮐﺎﺑﻠﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﺯﺍﻝ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ: ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺯ ﮐﺎﺑﻠﺴﺘﺎﻥ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﺑﺮ ﺷﺎﻩ ﺯﺍﺑﻠﺴﺘﺎﻥ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﺳﭙﻬﺒﺪ ﺧﺮﺍﻣﯿﺪ ﺗﺎ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﮐﻨﯿﺰﺍﻥ ﮐﺎﺑﻠﺴﺘﺎﻥ ﮐﻨﯿﺰﺍﻥ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﺎ ﺯﺍﻝ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﯽﯾﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺍﻝ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ. ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ، ﺯﺍﻝ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺭﺧﺶ ﺑﺎﺩﭘﯿﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﮐﺎﺥ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﻧﺰﻭﻝ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﺑﺎ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ: ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺭ ﮐﯿﺶ ﻭ ﺩﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺴﯽ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﮔﻮﺍﻩ ﺯﺍﻝ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺎﺻﺪﯼ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺵ ﺳﺎﻡ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. ﺳﺎﻡ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﭘﯿﺎﻡ ﺯﺍﻝ ﺩﺭ ﺣﯿﺮﺕ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺭﺍ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﺩﻫﺪ: ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﺍﯼ ﻣﮑﻦ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺳﻮﯼ ﺩﺍﻧﺶ ﮔﺮﺍﯼ ﻭ ﮔﻮﯾﻢ ﺁﺭﯼ ﻭ ﮐﺎﻣﺖ ﺭﻭﺍﺳﺖ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﭽﺖ ﻫﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﻍ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺩﯾﻮ ﺯﺍﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺁﯾﺪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻧﮋﺍﺩ؟ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﮐﺮﺩﮔﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﯿﻨﺪﺧﺖ، ﻣﺎﺩﺭ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﺮﻭﺭﺯﯼﻫﺎ ﺑﯽ ﺍﻃﻼﻉ ﻫﺴﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺯﻧﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺯﺍﻝ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﯼ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭼﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﮔﻤﺎﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﯿﻨﺪﺧﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻏﻀﺐﻫﺎﯼ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﻧﯿﺰ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: ﺷﻮﺩ ﺷﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺪﯾﻦ ﺧﺸﻤﻨﺎﮎ ﺯ ﮐﺎﺑﻞ ﺑﺮﺁﺭﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺧﺎﮎ ﺁﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺩﻟﺪﺍﺩﮔﯽ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺑﺎ ﺯﺍﻝ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﻟﺮﺯﺩ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺑﯽ ﺍﻧﻈﺒﺎﻃﯽ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﯾﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﻤﺎﯾﺪ: ﺍﮔﺮ ﺳﺎﻡ ﯾﻞ ﺑﺎ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺷﺎﻩ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﯾﮑﯽ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺯ ﮐﺎﺑﻞ ﺑﺮﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺩﻭﺩ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮﯾﻦ ﺑﻮﻡ ﮐﺸﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﺩ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ ﺳﯿﻨﺪﺧﺖ ﮐﺎﯼ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺍﺯﯾﻦ ﺩﺭ ﻣﮕﺮﺩﺍﻥ ﺑﺨﯿﺮﻩ ﺯﺑﺎﻥ ﺯ ﺯﺍﻝ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﯾﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﻤﯽ ﺍﺯ ﮐﻬﺎﻥ ﻭ ﺯ ﻣﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺳﺎﻡ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺗﺎ ﻗﻨﺪﻫﺎﺭ ﻫﺮ ﺁﻧﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﺗﯿﺮﻩ ﺭﻭﯼ ﺑﺪ ﺍﻧﺪﯾﺶ ﺗﻮ ﺗﻌﺒﯿﺮﻫﺎﯼ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﮔﺮﺍﻧﻪ ﺳﯿﻨﺪﺧﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﺑﯽ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ، ﺳﯿﻨﺪﺧﺖ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﮔﺰﻧﺪﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻧﺎﺯﮎ ﺭﻭﺩﺍﺑﻪ ﻧﺮﺳﺪ: ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ ﭘﯿﻤﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﺨﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﺪﺭﺳﺖ ﻭ ﺯﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﯾﻦ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺗﻬﯽ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺑﻠﺴﺘﺎﻥ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﺎﻩ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﻡ ﭘﺪﺭ ﺯﺍﻝ ﮐﻪ ﺳﭙﻬﺒﺪ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: ﺑﻪ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺭ ﻓﺮﻭﺯ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺥ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﮐﺎﺑﻞ ﺑﺴﻮﺯ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﻭ ﺯ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺑﺮﺷﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﺯﺍﻝ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﻮﻗﺘﺎ ﮐﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮔﻮﯾﺪ: ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺯ ﮐﺎﺑﻞ ﻫﻤﯽ ﺭﻓﺖ ﺯﺍﻝ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﻟﻨﺞ ﻭ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﻝ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﮊﺩﻫﺎﯼ ﺩﮊﻡ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﮔﯿﺘﯽ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﺑﻪ ﺩﻡ ﭼﻮ ﮐﺎﺑﻠﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺴﻮﺩ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺒﺎﯾﺪ ﺩﺭﻭﺩ ﺳﺎﻡ ﻣﻮﻗﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻠﺴﺘﺎﻥ ﻟﺸﮑﺮ ﮐﺸﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺗﺮﮎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ. ﺳﭙﺎﻩ ﺯﺍﻝ ﻭ ﺳﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺯﺍﻝ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭﯼ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ: ﻫﻨﺮ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﯼ ﻭ ﺗﯿﻎ ﻭ ﯾﻠﯽ ﯾﮑﯽ ﯾﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﺘﺮ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺭﺍﯼ ﻭ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺭﻩ ﻣﯿﺎﻧﻢ ﺑﺪﻭ ﻧﯿﻢ ﮐﻦ ﺯ ﮐﺎﺑﻞ ﻣﭙﯿﻤﺎﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮑﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﺮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻞ ﮔﺰﻧﺪﯼ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﻣﺮﺍﺳﺖ ﮐﻨﻮﻥ ﭼﻨﺒﺮﯼ ﮔﺸﺖ ﭘﺸﺖ ﯾﻠﯽ ﻧﺘﺎﺑﻢ ﻫﻤﯽ ﺧﻨﺠﺮ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﯾﻪﻫﺎﯼ ﺯﺍﻝ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﮔﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﯿﻦ ﺳﺎﻡ ﻭ ﻣﻬﺮﺍﺏ ﺷﺎﻩ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﮔﺰﻧﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﺭﺯﻡ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﮐﺎﺑﻞ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﭘﺎﺩﺭﻣﯿﺎﻧﯽ ﺳﯿﻨﺪﺧﺖ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻭ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺳﻮﻕ ﻣﯽﺩ ﻫﺪ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﻭﺋﯿﻦ ﺗﻦ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽﺁﯾﺪ